به گزارش اختصاصی نفت آرا،پشت دیوارهای بلند پروژه‌های عظیم نفتی، داستان‌های ناگفته‌ای از فقر، بی‌عدالتی و رنج انسانی جریان دارد؛ کارگرانی که در کمپ‌هایی فاقد حداقل استانداردهای انسانی زندگی می‌کنند و صدایشان در هیاهوی آمارهای توسعه گم شده است.
براساس اطلاعات به‌دست آمده از منابع محلی و گزارش‌های میدانی، وضعیت سکونتگاه‌های کارگری در مناطق نفتی از جمله عسلویه، خارک، لاوان و غرب کارون فاجعه‌بار توصیف می‌شود. خوابگاه‌های فرسوده، نبود سیستم بهداشتی استاندارد، غذای بی‌کیفیت و آب آشامیدنی ناسالم تنها بخشی از مشکلات این کمپ‌هاست؛ جایی که هزاران کارگر روزها و شب‌های خود را در آن می‌گذرانند.
از سوی دیگر، تأخیر چندماهه در پرداخت حقوق و قراردادهای موقت، معیشت کارگران را به لبه نابودی کشانده است. بسیاری از کارگران پس از ماه‌ها کار سخت، بدون دریافت حقوق کامل، با وعده‌های توخالی پیمانکاران مواجه می‌شوند و در نهایت بی‌هیچ پشتوانه‌ای از پروژه‌ها اخراج می‌شوند.
این در حالی است که وزارت نفت و شرکت‌های تابعه، بارها در تبلیغات رسمی خود از بهبود شرایط نیروی انسانی سخن گفته‌اند. با این حال، شواهد میدانی نشان می‌دهد فاصله میان وعده‌ها و واقعیت، روز به روز بیشتر می‌شود. منابع مطلع از فشارهای غیررسمی برای جلوگیری از رسانه‌ای شدن این وضعیت نیز خبر می‌دهند.
افزون بر این، عدم نظارت مؤثر بر عملکرد پیمانکاران و رانت‌های موجود در واگذاری پروژه‌ها، موجب شده سودجویان بدون رعایت ابتدایی‌ترین حقوق انسانی، پروژه‌های میلیاردی را تصاحب کرده و کارگران را قربانی سودجویی خود کنند.
پرسشی که در این میان بی‌پاسخ مانده آن است که چگونه در کشوری با این حجم از منابع نفتی و درآمدهای ارزی، کارگرانی که چرخ‌های این صنعت را به حرکت در می‌آورند، باید در شرایطی چنین اسفبار و غیرانسانی به حیات خود ادامه دهند؟
آیا وقت آن نرسیده که صدای این کارگران شنیده شود و سکوت سنگین حاکم بر سکونتگاه‌های کارگری مناطق نفتی شکسته شود؟