به گزارش اختصاصی پایگاه خبری تحلیلی نفت آرا، "امرالله یوسفی" به مناسبت سالروز درگذشت استاد بهمن بیگی نوشت:عاشقانه ترین سرود ایل در فراق بی نظیرترین معلم و کم نظیرترین نویسنده ی معاصر ایران استادمحمد بهمن بیگی زمین برای جولان اندیشه ات تنگ و کوچک و آسمان برای سیر شاهین شهپر افکارت دست نیافتنی بود. اما تو زمین را باتمامی اقیانوسها و قله هایش فتح و باافتخار و مباهات به اسمان پرکشیدی وپیروزیت درکهکشان ده ساله شد.. درسپیده دم ازل انگاه که نام معلم زینت بخش دیباچه ی هستی گردید. بنام تو سرفصل تعلیم و تربیت نوین مزین شد. در مکتب تو همیشه شاگردم من.. دوراز رخ تو همیشه پر دردم من یاد نگاه پرمهر تو در ان روز نخست. نرود از دل من تانرود از تن جان. اندیشه ام را به نیکی اراستی..جهل و غم ز دل و جانم زدودستی. درد فهمیدن و فهماندن را به بهای خمیدگی قد رعنایت و به سپیدی موهایت ارزانیم دادی. الفبای خوب زیستن را از ان نگاه پراز مهرت اموختم. ییلاقها را گوشه ای از بهشت و دختران ایلیاتی را. برنو. پروین و ثریا نامیدی. تابشوق ایند و الفبا بیاموزند و از بندتنگ نظریها رهایی یابند. برنوها…پروین و ثریاها و دختران زلیخا. همگی دکتر و مهندس و خلبان و کهزادها و کهیارهایت پروفسورشدند. باعشق بی مثالت به محرومان جامعه.آسمان قبایل ایران بی غبار و پر ابر بارانی و همه فصول را بهاران رقم زدی. تو سرفراز و جاودانه ای. صفت گلهای زیبا چنین است. خارها در اطراف بسیاردارند. اما گرداگرد تو. پروانه ها از سوختن در شوق رقابتند و هزاردستان نغمه خوان….. گر رود ازپی خوبان دل من معذوراست. درد دارد چه کند کزپی درمان نرود. هرکه خواهد که چو حافظ نشود سرگردان… دل بخوبان ندهد وز پی ایشان نرود.
